Pazar günü Alper'le müze gezmeye heveslendik, en ortalık yerde duranı diye, askeri müzeye gittik. Güzel, eğlenceli bir müze. Bina da çok güzel, 1600lerden bir cephanelikmiş, biz de tüm o oymalı kakmalı kılıçlar, pistoller, mavzerler ve tanklar bir yana, üzerlerindeki o nefis kocaman ahşap kirişlere, makaslara bakıp durduk hayran hayran. Ama biz iki oolan çocuğunu en çok heyecanlandıran şey tabbiki de modeller, ölçekli küçük askerlerden oluşan ordular ve hatta savaş sahneleri oldu. Çocukken üzerinde at üstünde atatürk resmi olan pullardan süvari birlikleri kurardım ben, böyle epik oyuncaklar hala da heyecan yaratıyor.

(Sağdaki Rusya'daki Napolyon sahnesinin ön tarafı kurşun asker arka tarafı resim; perspektife yerleşip hoş olmuş. Soldaki yürüyüş halindeki İspanyol ordusunda binlerce kurşun asker var)

(Modelin kendisi de birkaç yüzyıllık. Bu fotoğraf detay seviyesini vermeye yetmiyor.)

Müzede Prens William of Orange ile karşılaştık ama kendisini pek etkileyemedik. Bu oranj prens Hollandayı İspanyollardan kurtarıp bağımsızlaştıran şahıs imiş 80 yıl savaşlarıyla, orda bana bişi olmaz diye kalkıp bizim Delft'e gelmiş savaş zamanı, ama adamlar burda bulup vurdurmuşlar onu.


Müzeden sonra bolca pedal çevirdik, ve bu sırada Delft'in, ve belki de yakın coğrafyasının en heyecan verici doğal yeryüzü şekillenmesini keşfettik. Bayanlar baylar, size buralarda gördüğümüz en heybetli tepeyi takdim ediyorum:


Tüm Hollanda'da aşağı yukarı kişi başı bir bisiklet düşüyormuş. Türkiye'de 70 milyon bisiklet olduğunu düşünün.

Bugün amma yağmur yağdı. Döktürüyor sağanak, sonra azıcık güneş görünüyor, sonra uzun süre çiseliyor (fakat bisikletle gidip gelirken ıslatıyor baya), sonra yine sağanak. Farkettim ki ben özlemişim böyle yerde zıplaya zıplaya yağmur yağmasını, rahatladığımı hissettim, demek ki biz hakkaten de kuru bi yaz geçirmişiz.